Ετιέν Τεμπιέ
| Ετιέν Τεμπιέ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Étienne Tempier (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 1210[1] Ορλεάνη |
| Θάνατος | 3 Σεπτεμβρίου 1279[2] Παρίσι |
| Τόπος ταφής | Καθεδρικός Ναός της Παναγίας των Παρισίων[3] |
| Ψευδώνυμο | Tassi[1] |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα[1][4] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | θεολόγος |
| Εργοδότης | University of Paris |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Επίσκοπος Παρισίων (1268–1279) επίσκοπος |
Ετιέν (Στεφάν) Τεμπιέ επίσης γνωστός ως Στέφανος της Ορλεάνης (πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 1279) ήταν Γάλλος επίσκοπος του Παρισιού κατά τον 13ο αιώνα. Υπήρξε πρύτανης της Σορβόννης από το 1263 έως το 1268 και επίσκοπος του Παρισιού από το 1268 μέχρι τον θάνατό του[5]. Είναι περισσότερο γνωστός για τη δημοσίευση μιας Καταδίκης 219 φιλοσοφικών και θεολογικών προτάσεων (ή άρθρων) που αφορούσαν έννοιες που αμφισβητήθηκαν στη σχολή τεχνών του Πανεπιστημίου του Παρισιού .
Το 1270 ο Tempier, παρακινούμενος από τον Ερρίκο της Γάνδης (πέθανε το 1293), εξέδωσε επίσημη καταδίκη των δεκατριών δογμάτων που είχαν οι «ριζοσπάστες Αριστοτελιστές» σχετικά με τη νόηση, την αιτιακή αναγκαιότητα και την αιωνιότητα του κόσμου. Περαιτέρω διερεύνηση για τα λάθη που επικρατούσαν τότε στο πανεπιστήμιο υποκινήθηκε από τον Πορτογάλο κληρικό Juliani, ο οποίος εξελέγη Πάπας Ιωάννης XXI στις 13 Σεπτεμβρίου 1276 [6] Πρώην καθηγητής θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, έγραψε στον Tempier στις 28 Ιανουαρίου 1277. [7] Ο Πάπας είπε στον Tempier ότι είχε ακούσει αναφορές για αιρετικές απόψεις στην περιοχή του Παρισιού και ζήτησε να ενημερωθεί για την κατάσταση. Ωστόσο, τη δεδομένη στιγμή ο Τεμπιέ ερευνούσε ήδη πιθανές αιρετικές απόψεις στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού[8].
Στις 7 Μαρτίου 1277, ο Tempier επέκτεινε τον αριθμό των καταδικασμένων δογμάτων σε 219. Βοηθήθηκε από επιτροπή θεολόγων του Πανεπιστημίου. Ο Ερρίκος της Γάνδης συμμετείχε στην επισκοπική επιτροπή του Τεμπιέ (vleresores episcopi) από δεκαέξι δασκάλους, η οποία παρήγαγε το αναλυτικό πρόγραμμα 219 προτάσεων που καταδίκασε ο Τεμπιέ στις 7 Μαρτίου 1277. Οι καταδίκες κατά του Αριστοτελισμού στο Παρίσι αφορούσαν τον Αιγίδιο τον Ρωμαίο, τον Σιγκέρ της Μπραμπάντ, τη σχολή τεχνών και ορισμένα δόγματα του Θωμά Ακινάτη[9]. Το τεσσαρακοστό ένατο στοιχείο στη λίστα ήταν ο ισχυρισμός ότι ο Θεός είναι ανίκανος να κινήσει το σύμπαν, επειδή υπονοεί την ύπαρξη ενός κενού[10].
Δεν είναι σαφές ποιές ήταν οι προθέσεις του με την έκδοση αυτής της καταδίκης. Ωστόσο, μελετητές έχουν γράψει ότι «η Παρισινή καταδίκη του 1277 συμβολίζει μια πνευματική κρίση στο Πανεπιστήμιο. Είναι ενδεικτική των θεμελιωδών αλλαγών στη θεωρητική σκέψη και την πολιτιστική αντίληψη που συνέβησαν στα τέλη του 13ου αιώνα»[11].
Οι απαγορεύσεις του Τεμπιέ δεν περιόρισαν την ελεύθερη συζήτηση των θωμιστικών δογμάτων και ελάχιστα περιόρισαν την επιρροή τους στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού[12] Το διάταγμά του συνάντησε ενεργή αντίδραση και τελικά ανατράπηκε το 1325[10].
Παραπομπές-σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12435942c. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jo2016909144. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ 3,0 3,1 www
.paristoric .com /index .php /musees-et-religions /notre-dame-de-paris /3100-notre-dame-les-tombes-et-sepultures. - ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jo2016909144. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ Fontaine, Petrus Franciscus Maria (2006). The Light and the Dark: A Cultural History of Dualism. Amsterdam: J.C. Gibben. σελ. 181. ISBN 90-70265-40-0.
- ↑ de Wulf, Maurice (1951). History of Mediæval Philosophy. New York: Nelson. σελ. 356.
- ↑ Rubenstein, Richard E. (2004). Aristotle's Children: How Christians, Muslims, and Jews Rediscovered Ancient Wisdom and Illuminated the Middle Ages. Orlando: Houghton Mifflin Harcourt. σελ. 231. ISBN 0-15-603009-8.
- ↑ Grant, Edward (2006). Science and Religion, 400 BC to AD 1550: from Aristotle to Copernicus. Baltimore: Johns Hopkins University Press. σελ. 181. ISBN 0-8018-8401-2.
- ↑ Marenbon, John (1998). Medieval Philosophy. London: Routledge. σελ. 291. ISBN 0-415-05377-3.
- ↑ 10,0 10,1 The Pearly Gates of Cyberspace: A History of Space from Dante to the Internet, Margaret Wertheim, W.W. Norton & Company, 2000, pg. 102.
- ↑ Emery, Kent, Jr.· Speer, Andreas (2000). «After the Condemnation of 1277: New Evidence, New Perspectives, and Grounds for New Interpretations». Nach der Verurteilung von 1277: Philosophie und Theologie an der Universität von Paris im letzten Viertel des 13. Jahrhunderts. Studien und Texte. Miscellanea Mediaevalia. 28. Berlin: Walter De Gruyter. σελ. 1. ISBN 3-11-016933-9.
- ↑ de Wulf, Maurice (1951). History of Mediæval Philosophy. New York: Nelson. σελ. 356.de Wulf, Maurice (1951). History of Mediæval Philosophy. New York: Nelson. p. 356.